საჯარო წერილები
თვალებში შემომხედე გემუდარები!
კიდევ 1 უბედური წელი მოგემატა ქალბატონო. მძიმე დღეები, მძიმე თვეები და ზურგზე აკიდებული შენი ისტორია.
გახსოვს ქალბატონო ვინ დაიბადა შენს დაბადების დღეს?! გახსოვს, გახსოვს აბა რა დაგავიწყებს! მაინც შეგახსენებ: ბავშვი, რომლის დედაც შენ უნდა ყოფილიყავი.
თვალებში შემომხედე ქალბატონო!
ერთი მტკივნეული წელი უკვე გაიარე, მომავალ წელს რას იზამ?! ისევ თვალებდასიებული იჯდები და წერილის მიწერს საკუთარ თავს?! რამდენი წერილი გაუგზავნე საკუთარ თავს ქალბატონო ზოგი აქ და ზოგი შენს პირად ბლოკნოტში?! რამდენი წერილი მიწერე მას, ვინც ვერასდროს ნახავს, ვისთანაც მთელი ცხოვრება უნდა გაგეტარებინა?
ვერ გადაიტანე, ვიცი ისევ ვერ გადაიტანე... არადა რამდენი ხანია უკვე წავიდა... წავიდა მაგრამ... მაგრამ გტკივა ქალატონო.
კაფე გახსოვს? მისი მოტანილი ყავა? თითებს, რომ ატოლებდით?
როგორ გტკივა ქალბატონო როგორ.
არადა დიდი ხარ უკვე დიდი. სამყარო მოატყუე, თავიც მოიტყუე, მაგრამ მაინც იტანჯები ქალბატონო. კიდევ რამდენჯერ მოგეჩვენა ქუჩაში მომავალი, მაგრამ რომც მოდიოდეს ვეღარ გაქიცევი ქალბატონო.
ასაკი - 24 წელი პროფესია - ჟურნალისტი.
შეუსრულე პირობა ქალბატონო, ხომ დაპირდი ვისწვლიო და ხომ შეუსრულე ქაბატონო.
რატომ აირჩიე ჟურნალისტობა?! მე გიპასუხებ ქალბატონო, შენ გულის სიღრმეში გჯერა, რომ ერთ დღეს ტელევიზიაში აღმოჩნდები და ეკრანიდან ხშირად დაგინახავს ის.
არა ქალბატონო შენ ოჯახს არავის არ უნგრევ, ეგ რომ გდომოდა ნიშნობის შემდეგ, როცა შენთან მოვიდა ხელს მოკიდებდი და არ გაუშვებდი, მაგრამ არა ქალბატონო შენ გზა კარისკენ მოუთითე, არადა გიყვარდა, როგორ გიყვარდა ქალბატონო და განა ახლა არ გიყვარს?! განა ახლა არ გენატრება?! ეს სიყვარული ასე უნდა ატარო ქალბატონო... წელიწადნახევარია არ გინახავს, სხვა ქალთან სძინავს.
მიგატოვა.
შვილი ყავს.
ისე გტკივა, ამდენი ხნის მერეც ისე გტკივა და ისე გახსოვს მისი მზერა, მზერა რომელიც შენ შეგატოვა, მისი ცარიელი თალები და ბოლოს ისე გახსოვს ის ადამიანები, ვინც თქვენს ბედნიერებას სული შეუბერეს და ჰაერში გაფანტეს, ისე გახსოვს დედაშენის სიტყვები, როცა გაიგო, რომ ის გიყვარდა... ამდენი წელი გავიდა და ისე გახსოვს ყველაფერი... ისე გახსოვს მისი ნიშნობის დღე, შემდეგ შენთან მოსვლა, დიდი და მწარე დღეები და ბოლოს ქორწილი.
ბოლო შეხვედრისას გამარჯობასაც აღარ ეუბნებოდით ერთმანეთს, გვერდით ჩაგიარა და იგრძენი როგორ შეეკრა სუნთქვა, იგრძენი მზერა და იგრძენი ისევ ის საშინელი ტკივილი. ბავშვობის ნამსხვრევებზე დადიოდი და გინდოდა რომელიმე ხიდიდან გადახტომა, გინდოდა გეყვირა ერთმანეთს ყველაფერი ვაპატიოთო და ვერ იყვირე, შენს უკან სამყარო იყო, უფრო სწორად თქვენს უკან იყო სამყარო, რომელიც არ გაგახარებდათ. დღემდე მეჩვენება რომ წასვლა მასაც ისე სტკიოდა, როგორც შენ მაგრამ...
როგორ გტკივა ამდენი ხნის მერეც ქალბატონო. შენ ისევ მარტო ხარ. ერთადერთი, ერთად ერთი შენი ერთადერთი.
არავისთან ამბობ, მაგრამ სიკვდილს ელოდები. ყველას ეგონა გაიზრდებოდი და გაგივლიდა, მაგრამ არ გაგიარა ის რაც 20 წლისას ასე გეეტკინა, ის რაც 16 წლისამ ასე შეიყვარე არ გიშუშდება.
როგორ აპატიებ სამყაროს სიყვარულის წართმევას?! სამყაროს ჰგონია, რომ აპატია, სამყაროსაც ატუებ.
დღეს როგორ იტირე, არც ის დაგავიწყდება, სახლში მარტო რომ რჩები, როგორ ტირი ისევ, ისევ ისე ტირი, როგორც მაშინ, როცა პირველად ეჩხუბე.
რა უსამართლოა მაინც ცხოვრება. სადაა ღმერთი, რა გაგიკეთეს ადამიანებმა?! გაიზრდები და გაგივლისო შენ კიდე მოკვდი. როგორ უსაზღვროაა ადამიანების ბოროტება და მაინც როგორი სუსტი ხარ შენ ქალბატონო.
თვალებში შემოხედე გემუდარები. არ გეკითხები როგორ უძლებს, ვიცი ვერ უძლებ და ეგუები. ვიცი სინამდვილეში ისევ ვერაფერი ვერ გადაიტანე, ისევ ისე მწარეა ცხოვრება, ისევ ისე ხედავ თვალდახუჭული, ისევ ისე ატოლებთ თითებს და ისევ შლი ფრთებს, ფრთებს, რომელიც მოგაჭრეს.
არც შეყვარებული გყავს, არც საქმრო, არც შვილი. ახლა ყველა დაუღლავად უცდის შენს გაბედნიერებას, შენ კიდე მკვდარი ხარ, ის რაც რამდენიმე წლის წინ გავნეს მოუშუშებელი აღმოჩნდა, თვალებში უყურებ ადამიანებს, რომლების შენს გაბედნიერებას ელიან და გინდა იყვირო რომ მოგკლეს, მაგრამ ვერ დაიყვირებ, ვერ დაიყვირებ იმიტომ რომ ისიც წავიდა. უფლის ანაბარა დაჩენილს ზოგჯერ გეჩვენება, რომ ღმერთიც გტოვებს.
როგორ მკვდარი ხარ ქალბატონო და რა ნიჭიერად ატყუებ სამყაროს. არ იციან, არ იციან როგორ გტკივვა ქალბატონო.
რა უსაზღვროა ადამიანების ბოროტება...
ხელები მომხვიე გემუდარები, სიზმარში მოდი და ისევ მომეჭიდე, ისევ დამხვდი სახლის კართან გემუდარები. როგორ მინდა დროის მანქანა, როგორრ მინდა დრო უკან გადავახვიო და დაგიყვირო თუ რა ძლიერ მიყვარხარ. ვერ გითხარი ეს სიტყვები, ისე, როგორც უნდა მეთქვა ადამიანებმა შემაშინეს, ჰო ზუსტად იმ ადამიანებმა, რომლებიც დღეს ასე ელიან ჩემს გაბედნიერებას, მე კი ბედნიერაბასაც და ღმერთსაც თურემ შენში ვხედავდი და მაშინ კიდევ ვერ ვიაზრებდი ბოლომდე ამას.
გული მერევა საკუთარ თავზე, როცა ვაცნობიერებ, რომ ცოლ-შვილიანი კაცი მატირებს, კაცი, რომელსაც ერთ დროს ვუყვარდი. ამაზე არ საუბრობ ქალბატონო, ამაზე არ ისაუბრო ქალბატონო, ისინი ვერ გაგიგებენ, ისევ ისე ჩაგახჩობენ ტალახში, როგორც მაშინ, როცა გაიგეს, რომ ის აირჩიე (არადა, როგორი პატარები იყავით მაშინ სულ რაღაც 16-17 წლისები და არ გაგახრეს) არ შეგეშინდეს ქალბატონო ამ სიჩუმის, ისევ იმ იმედით იცხოვრე, რომ სადმე სხვა სამყაროში იპოვი და ყველა ეს ჯოჯოხეთი დაგავიწყდება.
როგორ გიყვარდა? მართლა მთელი გულით გყვარებია, მაშინაც კი გყვარებია, როცა უთხარი წადიო, მანამდეც გყვარებია და მერეც გყვარებია.... ღმერთივით გყვარებია.
თვითმკვლელი არ ხარ ვიცი, მაზოხისტობა უფრო გამოგდის, მაგრამ ერთ დღეს, როცა შენი წასვლის დრო მოვა, როცა ამ ქვეყნად არც შენ და არც ის აღარ იქნებით, როცა სხვა სამყაროში აღმოჩნდები, ვიცი, რომ ერთმანეთს იცნობთ, სიცილით გიცნობს შენ გაიქცევი და ისევ ისე ჩაეხუტები, როგორც ოდესღაც, იქნებ მაშინ დედამიწაზეც გადმოიხედოთ და საკუთარი თავები დაინახოთ, იქნებ მაშინ დაანახო როგორ გტკიოდა ყოველი წამი.
ქალბატონი მე მჯერა შენი, ვიცი ამ ქვეყნად არ მიუახლოვდები, სულ რომ ქვეყანა იქცეოდეს არ მიეკარები (და ეს უკვე დაამტკიცე) მაგრამ, თუ ამის იქით, სადმე, ფსკერზე სხვა სამყაროა ხელი არ გაუშვა იცოდე, თუ ღმერთს შეხვდები ყველა რატომ კითხვა მიუტანე.
ქალბატონო, იმისიც მჯერა, რომ ასე უბრალოდ არ გათხოვდები და საერთოს 0-ის ტოლია შენი გათხოვების შანსი, მაგრამ, იცოდე არ გაპატიებ თუ იმპულსურად ამ სისულელეს ჩაიდენ.
მაპატიე ქალბატონო, მაპატიე რომ ბავშვობაში შიშმა გაჯობა, მაპატიე, რომ იტანჯები.
ხშირად ჩახედე ადამიანებს თვალებში და კითხე საიდან ამდენი ბოროტება? კითხე რატომ არ შეგარგეს ეს ბედნიერება. ბავშვური... გულწრფელი... ხელჩაკიდებული სიყვარული.
ხომ დაიჯინეს არ შეგეფერებაო, ხომ აიკვიატეს ცუდი ბიჭიაო ჰოდა ახლა იმიტომ ცხოვრობ შენს მარტოობასთან ერთად.
ახლა მაინც ხომ იცი, ეს ყოფილა შენი სიყვარული.
შეხვედრამდე ქალბატონო.
გაუძელი.
მესიჯებს გადავხედე.
გული ნაწილებად დამემსხვრა.
თითქოს,ამდენი ადამიანის ემოცია,გულწრფელი ემოცია რომ გავიგე,დავცარიელდი.
ადამიანებო.
რომლებმაც წერილი გააგზავნეთ მომავალიდან,შორი,შორი მომავლიდან და დღესაც ცოცხლები ხართ,უვნებლები,ლაღები,ბედნიერები ხართ,უბრალოდ მინდა იცოდეთ,რომ ძლიერები ხართ.
და მათ,რომელბმაც ახლახანს დავასრულეთ,,სამომავლო მესიჯი,გეტყვით რომ გვირაბის ბოლოს სინათლეა.
მეგობრები...
მეგობრებზე მეტად არავინ არასდროს მყვარებია,ოჯახზე მეტადაც კი მიყვარდნენ.
მაგრამ...ერთი შეცდომა,უფრო სწორად,მათი აზრით შეცდომა და თვალის არედან,ისე მომიშორეს და მოვშორდი,თითქოს არც ვყოფილვარ.
თქვენ,ვინც ამას კითხულობთ,ერთს გირჩევთ,მხოლოდ.
მეგობარი არ არიან პასუხისმგებლები თქვენს საქციელებზე,არ აქვთ უფლება გაგკიცხონ,მხოლოდ აზრის დაფიქსირება. მხოლოდ და მხოლოდ.
უნდა ამოგიდგნენ გვერდში და გაგამხნევონ,არა პირიქით,დაგამცირონ,როდესაც ამდენი წელი თქვენ მათ გვერდში ედეგით და თავად არ გაგითვალისწინეს.
კარგად დაფიქრდით,სანამ იტყვით რომ თქვენი მეგობრები ყოველთვის თქვენი ერთგულები იქნებიან.
დიახ,მე ვიყავი და ყოველთვის ვიქნები,მაგრამ როგორც ჩანს,არა თავად.
შენ ამ წერილს ზუსტად ერთ წელიწადში ნახავ, რომელიც ისე ჩაირბენს, როგორც სწრაფი მატარებელი რომელიმე დიდი ქალაქის გადატვირთულ სადგურში. შენი ცხოვრება ამ სადგურს გავს, სავსეა ათასი სხვადასხვა ადამიანით, სავსეა მათგან მიღებული ემოციებით, ზოგს შენ ტკენ, ზოგიც შენ გტკენს. ხან გიხარია, სავსე ხარ კარგი ადამიანებით და ემოციებით, ხამაც იღლები ყოველდღიური ერთფეროვნებით,ერთი და იგივე ხალხით და ათასობით ადამიანით გარშემორტყმული მარტო გრძნობ თავს... ხანაც ისეთი ბედნიერი ხარ გეფიტება ემოციები და მოწყენილობაში გადადის შენი ხასიათი, ვიცი და მესმის ადამიანი ხარ და ყველაფერი უნდა განიცადო, ყველაფერი უნდა გამოსცადო რაც გინდა და გაინტერესებს... მთავარია და ჩემი ერთადერთი თხოვნაა გიყვარდეს ღმერთი და შემდეგ შენი თავი ყველაზე მეტად, არავის მისცე უფლება თქვენი რომელიმეს წინ დადგეს, არავის დედამიწის ზურგზე და თქვენ ორის ერთობა არასდროს გაგიჩენს მარტოობის გრძნობას... დამიჯერე მარტოობა არ არსებობს, ყოველთვის გყავს შენი საკუთარი თავი გვერდში რომელთან ყოფნაც ჰარმონიაში უნდა იყოს შენი პრიორიტეტი და ყველაფერი კარგად იქნება... ვიცი გიჭირს ზაფხულის ბედნიერი 80დღის მერე დაეშვა მიწაზე და ისევ ამ ერთფეროვან რეალობას დაუბრუნდე,მაგრამ უნდა გააგრძელო ცხოვრება. 24 წლის ხარ, დაყშვი შეცდომები მაგრამ ისწავლე მათგან... შეგიძლიე მოეშვა ცოტახანი, მაგრამ შემდეგ ახალი ძალებით უნდა მიაწვე ცხოვრების მძიმე ლოდს და ფინიშის ხაზამდე წელში გამართულმა მიაგორო, არ მოდუნდე, არ მოიხარო, არავის მისცე უფლება წინ დაგიდგეს, პატიცი ეცი შენ გადაწყვეტილებებს და იარე შენი მიზნებისკენ და ამ წერილს აუცილებლად ამერიკის რომელიმე შტატში მიიღებ შენი მიზნებისკენ მიმავალ გზაზე და მეტყვი რომ ბედნიერი ხარ და რაც არ უნდა მოხდეს ცხოვრება მშვენიერია!!! ჩვენ მშვენიერები ვართ
გამარჯობა ხვირფასო ნინო, მე ჩარლი გორდონი ვარ!
ვიცი რო ეძლა კარგათ ვერ ვშერ მარა იცოდე რო მალე მე თავში ოპერაცია უნდა გამიკეთდეს და მერე შევხლებ, რო კარგათ, მოგშერო ხოლმე, და ეხლა, იმისი თქმა მინდა, რო
ამით პარალელს ვავლებ შენ ცძოვრებაზე, და იცოდე რო შეიხლება ეხლა საამაყოთ არ გაქვს საქმე. მარა ცოტა ძანში შენთანაც ყველაფერი.კარგათ იქნება. როგორც ჩემთან მალე ახალი ტვინი რო მექნება.
შარსულიდან ,წენი,, მუდმივი მეგობარი,,, ჩარლი გორდონი??????????!
ლიზ, ჩემო საყვარელო ადამიანო, ამ წერილს ცოტა შეთრობილი გიგზავნი და არ გაგიკვირდეს დაუწყობელი, არეული წინადადებები.
რაღაცნაირად ძალიან მსიამოვნებს წითელი ღვინო, ძალიან.
ამის მერე კითხვა მიჩნდება - არის კი ღვინოზე ესთეტიური, პოეტური, თავისი საქმის კარგად მცოდნე სასმელი?
არა, რა თქმა უნდა.
უბრალოდ ძალიან მიყვარს და მინდა ეს იცოდეს.
როდესაც თვალები გემღვრევა, მუხლები გიმსუბუქდება, მთლიანად მჩატე ხდები და აბსოლიტურად ვეთანხმები გურამ დოჩანაშვილს, რომ სასმელს სულიერი თავისუფლებისკენ მივყავართ.
და ბარემ, რაღა დასამალია, ვიტყვი, რომ ძალიან მინდა ახლა ვინმე მეხებოდეს.
ხელებიდან ფეხებამდე.
ფეხებიდან ვაგინამდე.
მკლავებიდან ტუჩებამდე.
ტუჩებიდან თმის ბოლო ღერამდე.
სიამოვნება, სრული სიამოვნება.
და მაინც, მუსიკა არის ახლა ერთადერთი სიამოვნება რომელიც გამაჩნია და ჭიქა ღვინო, ალბათ საწოლიც.
ო, ხანდახან რა უცნაურად სასიამოვნოა ცხოვრება, ხანდახან რა უაზრო და ამავე დროს ძალიან პატარა აზრებით სავსე.
და მე ძალიან ავჭერმეტყველდი და უკვე ტლიკინში გადამდის, მაგრამ ვინ მითვლის, მიდი ოქრო, რა გენღვლება.
ღვინო და თავისუფლება - თავისუფლება და ღვინო.
მე ორივე მინდა, ორივეს ვეტრფი.
ორივე მწადია,
ხელებიდან ფეხებამდე.
ფეხებიდან ვაგინამდე.
მკლავებიდან ტუჩებამდე.
ტუჩებიდან თმის ბოლო ღერამდე.
მე შენ მინდიხარ, ვიღაც ადამიანო, არ ვიცი ვინ, მაგრამ ვიცი, რომ ამ ყველაფერს ერთი იდეალურობა აკლია და ეს ადამიანია.
ადამიანი, სულიერი კავშირი, თავისუფლება და ღვინო.
ამ წერილს თქვენთვის ვწერ, ვინც ახლა ამას კითხულობთ.
მთელი ცხოვრება სიძლიერეს ვასხივებ. რომ მე არ ვტირი
რომ მე არ მტკივა
რომ მე არ ვეცემი...
მაგრამ ახლა, ამომეწურა ყველანაირი ძალა, ყველანაირი ენერგია. აარც არავინ მყავს რომ გავუზიარო რასაც ახლა განვიცდი... დროის ერთ მონაკვეთში დავკარგე საყვარელი ადამიანი და საუკეთესო მეგობარი.
დამტოვეს სიცარიელეში, რომელიც ტერფებიდან ამოდის და ვგრძნობ, მალე მთლიანად მომიქცევს თავის მარწუხებში...
არ ვიცი რა გავაკეთო.. საკუთარი უსუსურობა მაგიჟებს..
უბრალოდ მინდა დავწერო, ვთქვა და ვიცოდე, სხვაც გაიგებს..
ყოველთვის დაინტერესდით მხიარული, ლაღი და “ძლიერი” ადამიანის ემოციებით, გრძნობებით, რადგან ისინი უფრო მეტად განიცდიან, უფრო მეტად იკლავენ გულში დარდს ვიდრე გგონიათ..
არ ვიცი თქვენგან რას ვითხოვ, უბრალოდ..
თუ შეგიძლიათ წაიკითხეთ, რომ ვიცოდე, ვიღაც მისმენს, თორემ გაივსო ფურცლები წერილებით, რომელთაც წაკითხვა არ უწერიათ.
